Gözyaslariyla dolu bir son mektup….

Yine bugün seni düsünüp durdum,
bir elimde kalem, diger elimdeyse bi kagit.
Parmaklarim titriyordu nedensiz bir heyecandan.
Yildizlara baktim, dalip gittim sensiz uzaklara,
gözlerim dolu dolu gözlerini çizdim.
Sonra yildizlar yok oldu, üzülmedim çünkü gözlerin bende sakliydi.
Ardindan sabah oldu, günes bu diyarlari da selamladi,
hiç uyumamisim, sadece çizdigim o gözlerine bakip,
orda sakli kalmisim.
Günes gibi orda batip, orda dogmusum.
Adeta büyülemis o çimen bakan gözlerin beni.
Baktikca gözlerine, daliyorum uzaklara,
daldikcada hatirliyorum…Askimizi hatirliyorum…Hasretim…
Bana uzak diyarlardan gönderdigin o kirmizi gülü ve ardindan
“Seni seviyorum” deyisini hatirliyorum…agliyorum.
Hiç unutmadim ki…
Sonra, sonra bende sana seni çok sevdigimi söylemistim heyecanlanarak.
Sana kalbimi verirken, ona iyi bakmani istemistim senden.
O büyülü gözlerine bakarak, sana gönül sayfamdaki en güzel yerini vermistim.
Seni oraya kilitleyip, anahtarini da ‘sevgi denizi’ diye
adlandirdigimiz askimizin derinliklerine gömmüstüm.
Ama sen, ah çimen gözlüm, sen anahtarsiz da ordan çikmayi basardin.
Ne yazik ki sana verdigim o kalbimi, içinde degil, ellerinde tasimisin.
Seni sevdikce o kalp sana agir gelmeye baslamis,
sonunda da tasiyamayip, yere düsürdün ve bin parçaya bölündü kalbim.
Kirdin kalbimi…
Ben se, bana verdigin o çok degerli kirmizi gülü hala sakliyorum.
Ve o gül hala solmadi biliyormsun.
Bende seni o gül solana kadar sevecegim….askim…



Geceler... gecelerce...